Dapparaat
Sem had geen aanmoediging van juf nodig. Eerder had hij nog gehuild. Hij had juf verteld dat hij zo bang was voor de hond van de buurvrouw. Juf had tegen hem gezegd dat ze ook wel eens bang was van honden. ‘Wat kunnen we daar nu aan doen?’, had ze gevraagd. ‘Dan moeten we een apparaat maken dat zorgt dat we niet meer bang worden’, had Sem tegen juf gezegd. Nu bouwden ze een grote boog van karton. Onder de boog maakten ze een lat waar je overheen moet stappen. Verder legde hij aan juf uit dat je héél schoon water moet drinken voor je door het apparaat gaat. Sem versierde de boog met tekeningen. De lat werd met gele en rode blokjes gekleurd. Ze maakten een plankje om een glas schoon water op te kunnen zetten. Ze noemden Sem’s uitvinding een “dapparaat”. Ze besloten om als eerste samen door het dapparaat te gaan. Daarna konden ze dan een hond gaan aaien. Dat moest natuurlijk om te zien of Sem's uitvinding ook echt zou werken. Na de middagboterham gingen Sem en juf samen door het dapparaat. Daarbij vergaten ze nog bijna om héél schoon water te drinken.
In deze coronatijd moest ik terugdenken aan het “dapparaat- project” van Sem en juf. Om een aantal redenen denk ik dat we er in deze tijd een voorbeeld aan kunnen nemen.
Laat ik beginnen met de angst. Anno 2021 beleven we vervreemdende en angstige tijden. Angst om ziek te worden, angst om oma, om de leerachterstanden van je kinderen en angst om onze welvaart te verliezen. In de politiek, in de talkshows en achter de beeldschermen zitten mensen in de overlevingsmodus. Het gevaar van die overlevingsmodus is dat we verkrampen in een moeilijke periode. We hebben juist creativiteit en kennis nodig en ook plannen voor een betere toekomst en gezamenlijke daadkracht. Sem erkent dat hij angstig is, maar hij gaat niet bij de pakken neerzitten.
Naast de angst verzamelen zij ook moed. Juf praat de angst niet weg. Sem en juf zien onder ogen dat er iets moet gebeuren. Samen brengen ze de moed op om te gaan werken aan een nieuwe toekomst. Ze ontlenen steun aan nieuwe en aantrekkelijke beelden.
Corona en coronamaatregelen maken het er ons niet gemakkelijker op. Soms wil je met een goed boek wegkruipen onder de dekens of jezelf verliezen in een televisieserie. En tijdens het zoveelste overleg achter een beeldscherm word je vast wel eens door anderen verleid om mee te doen aan het gezamenlijk klagen en het collectief verlangen naar fysiek. Durf je de moed op te brengen om je van het scherm en het geklaag lost te weken? Durf je ruimte te geven aan de verbeelding? Verbeelding die nodig is om weer fit aan de slag te kunnen gaan met je onderneming, je collega’s of met de leerlingen in je klas.
Dan is er de speelsheid. Het vermogen van Sem om zich een nieuwe toekomst te kunnen verbeelden. Een toekomst waarin je je angsten leert beheersen door een dapparaat te bouwen en er doorheen te stappen. In zijn serieuze bouwspel heeft Sem aandacht voor allerlei details die van belang zijn, zoals héél schoon water en het verfraaien van zijn dapparaat.
In plaats van te verkrampen in het gemis van wat er door corona niet meer is, kun je het zoeken in aandacht voor wat er wel is en luisteren naar de wereld. Dan denk ik niet aan het oppervlakkig luisteren naar het gepraat op de televisie. Ik denk aan een dieper luisteren naar de wereld, naar de ander en naar jezelf. Luister naar chaos, verlangens en dromen. Luister naar je lichaam. Een dieper luisteren dat niet door taal en logische rede in de weg gezeten wordt en dat ruimte geeft aan een nieuw spel met de werkelijkheid en aan nieuwe scheppingen.